Op een bouwplaats is een man aan het werk. Hij stapelt stenen op. Metselt een muur. Een voorbijganger vraagt wat hij doet. Vermoeid kijkt hij op. Hij zegt: 'dat zie je toch, ik metsel een muur'. De voorbijganger knikt en loopt verder. Op een middeleeuws stadsplein is een man aan het werk. Hij stapelt stenen op. Metselt een muur. Een voorbijganger vraagt wat hij doet. Vol vuur staat hij op. Hij strekt zijn armen naar de hemel en zegt: ik bouw een Kathedraal. De mooiste Kathedraal van het land. Van de wereld. Voor God en de mensen. Ik zal die nooit af zien. Maar mijn klein-klein kinderen zullen er over 200 jaar elke zondag hun liederen zingen. Hij lacht en vervolgt zingend zijn werk. De voorbijganger neuriet mee, terwijl hij zijn weg vervolgt. Kunnen we het nog? Durven we het nog? Groots denken. Dromen waarmaken. Kathedralen bouwen.

Kunnen we het nog? Kathedralen bouwen? De energietransitie is zo’n kathedraal. Te groot om echt te bevatten. Te onzeker om te visualiseren. En toch… moet er gebouwd worden. En dat gebeurt ook. Hoe werkt dat, bouwen aan zo iets groots voor de toekomst. Hoe ga je om met de onzekerheid? Durf je soms ook ’te hangen in het ondertussen’, zonder alles dicht te willen timmeren, wat bij échte vernieuwing niet kan.

Dr. Danielle Braun is antropoloog. Ze neemt je een uur lang mee op reis. Naar middeleeuwse kathedraalbouwers. Naar dromers die doeners worden in een utopische eco gemeenschap. Heel ver weg over de wereld en dichtbij in onze eigen organisaties en samenleving. En ze vertelt over wat antropologen ‘het ondertussen’ noemen en welke rollen er nodig zijn bij transitie.

Een meeslepend verhaal vol prachtige beelden en verhalen. Hoopgevend en confronterend. Over de toekomst én over jezelf.